![]() |
||
![]() |
||
Declamatie geschreven en voorgedragen door Hans van Bergen, schrijver/dichter, ter gelegenheid van de 19e Herdenking op 7 september 2006
Betraande grond
Uit de betraande grond waarop we staan groeit metaal, groeit brons, groeit koper en groeit staal, groeien symbolen als spiegels van oneindig gemis, steken de grove koppen van bronzen karbauwen met erboven de vleugelslag van een kroonduif gestokt in haar lichte bronzen vlucht.
Uit de betraande grond waarop we staan groeien zuilen en hardstenen sokkels met Indische aarde bewaard onder glas als schrijnend verglijdend relikwie, Uit de betraande grond waarop we staan groeit hoop tussen stilte en onbegrip, en groeien stemmen die zwijgend spreken van verre dagen die voorgoed verdwenen zijn.
Uit de betraande grond waarop we staan groeien meer dan 6000 namen als weerbarstig verzet tegen de trage vergetelheid van de dood
Maar bovenal groeien uit deze betraande aarde wild en woest als woekerend kruid mijn vragen waarop steen noch staal symbool noch brons noch naam noch aarde mij een hoopvol antwoord geven kan. Want hoeveel namen, hoeveel staal, hoeveel bijtende herinnering kan deze grond nog dragen voor hij scheurt? Hoeveel monument kan deze traandoordrenkte grond nog torsen voor de stille hoop op vrede en verbroedering voorgoed erin verzinkt?
Op deze grond geen geografische logica, hier is Indonesië buurland van Bosnië, Grenzen Java en Joegoslavië nauw aan elkaar Zijn Nieuw Guinea, Korea en Irak provincies in hetzelfde land. en zijn grootvader en kleinzoon wapenbroeders van elkaar.
Worden oorlogen überhaupt wel verklaard of is het steeds weer dezelfde strijd die zich telkens verplaatst als een sidderende slang van land naar land, van tijd naar tijd. Hoeveel namen kan deze grond nog dragen?
Vandaag wil ik mijn handen planten in deze traangeroerde grond, wil ik graven naar de zin van Lombok, Java, Balie naar de zin van Bosnië, Servië en Irak naar de zin achter zoveel stalen namen gewist in de naam van vrede…
Hoe diep nog liggen hier in deze grond begraven de peilers die ooit zullen schragen de brug tussen Indië en thuis, tussen hoop en angst, tussen oorlog en vrede, tussen zwijgen en dialoog tussen afstand en verzoening tussen verbonden velden hier en daar waar dezelfde betraande namen groeien in het Nederlands en het Maleis.
Naar die peilers wil ik graven met mijn vingers, tot bloedens toe maar geef me richting veteraan, en vertel me jouw verhaal. Laat jouw woorden niet verzinken want in jouw getuigenis schuilt vrede uit jouw verhaal steekt de verzoenende hand. Hoeveel namen, kan deze grond nog dragen…
© Hans van Bergen, 2006 |
||
![]() |