Betraande grond

Uit de betraande grond waarop we staan

groeit metaal, groeit brons, groeit koper en groeit staal,

groeien symbolen als spiegels van oneindig gemis,

steken de grove koppen van bronzen karbauwen

met erboven de vleugelslag van een kroonduif

gestokt in haar lichte bronzen vlucht.

Uit de betraande grond waarop we staan

groeien zuilen en hardstenen sokkels

met Indische aarde bewaard onder glas

als schrijnend verglijdend relikwie,

Uit de betraande grond waarop we staan

groeit hoop tussen stilte en onbegrip,

en groeien stemmen die zwijgend spreken

van verre dagen die voorgoed verdwenen zijn.

Uit de betraande grond waarop we staan

groeien meer dan 6000 namen als weerbarstig verzet

tegen de trage vergetelheid van de dood

Maar bovenal groeien uit deze betraande aarde

wild en woest als woekerend kruid

mijn vragen waarop steen noch staal

symbool noch brons noch naam noch aarde

mij een hoopvol antwoord geven kan.

Want hoeveel namen, hoeveel staal,

hoeveel bijtende herinnering kan

deze grond nog dragen voor hij scheurt?

Hoeveel monument kan deze traandoordrenkte

grond nog torsen voor de stille hoop op

vrede en verbroedering voorgoed erin verzinkt?

Op deze grond geen geografische logica,

hier is Indonesië buurland van Bosnië,

Grenzen Java en Joegoslavië nauw aan elkaar

Zijn Nieuw Guinea, Korea en Irak

provincies in hetzelfde land.

en zijn grootvader en kleinzoon

wapenbroeders van elkaar.

Worden oorlogen überhaupt wel verklaard

of is het steeds weer dezelfde strijd

die zich telkens verplaatst

als een sidderende slang

van land naar land, van tijd naar tijd.

Hoeveel namen kan deze grond nog dragen?

Vandaag wil ik mijn handen planten

in deze traangeroerde grond, wil ik graven

naar de zin van Lombok, Java, Balie

naar de zin van Bosnië, Servië en Irak

naar de zin achter zoveel stalen namen

gewist in de naam van vrede…

Hoe diep nog liggen hier in deze grond begraven

de peilers die ooit zullen schragen de brug

tussen Indië en thuis, tussen hoop en angst,

tussen oorlog en vrede, tussen zwijgen en dialoog

tussen afstand en verzoening

tussen verbonden velden hier en daar

waar dezelfde betraande namen groeien

in het Nederlands en het Maleis.

Naar die peilers wil ik graven

met mijn vingers, tot bloedens toe

maar geef me richting veteraan,

en vertel me jouw verhaal.

Laat jouw woorden niet verzinken

want in jouw getuigenis schuilt vrede

uit jouw verhaal steekt de verzoenende hand.

Hoeveel namen, kan deze grond nog dragen…

© Hans van Bergen, 2006