Park in september

Een laatste zomerzucht en een dag in september

De verregende stad stroomt langzaam vol met gedachtes

die zo lang al worden meegedragen, getorst

in bijtende stiltes en in schrijnende liefde en gemis.

En ook vandaag weer, over de verstilde paden van dit park

waar bomen hun takken spreiden als troostende armen

en met hun ritselende bladeren de stemmen lijken te murmelen

die nooit meer zullen worden gehoord.

Een laatste zomerzucht en een dag in september,

in dit park waar bomen hun takken spreiden,

wijd en vertwijfeld, zoals ik mijn armen spreid

zoekend naar een reden achter meer dan 6000 namen

zoekend naar een antwoord op: Waarom?

zoekend naar een begrenzing aan: Hoe lang nog?

Het is vreemd me hier een vreemde te voelen

en toch tegelijkertijd zo intens vertrouwd,

in dit park van tranen, van verlies, van afwezigheid

van versmelting en van teveel woordloze herenigingen

gesmeed in de eenzaamheid van malende gedachten.

Hier in dit park waar ik binnenstap uit een andere tijd

dan Java, Lombok, Athje en Nieuw Guinea,

waar ik binnenstap uit dagen

lang nadat het allemaal begon

onder koperen ploert en in zompige sawá’s

en waarin zoveel eindigde,

is het vreemd me een vreemde te voelen

en toch tegelijkertijd zo intens vertrouwd.

Telkens als ik weer ben in dit park van mijmering

vraag ik me af hoe het kan dat mijn schaduw

Die toch jonger is dan de herinnering aan Indonesië

en haar wederzijds verlies,

hier zó naadloos samenvallen kan met de schaduw van die tijd.

Hoe het kan dat deze plek alle leeftijden uitwist,

ons allemaal weer kind en jong en zonder oordeel laat zijn

of honderd jaar en wijs

en onze gedachten voedt

uit een en dezelfde bron van hoop

en verzoening zoekende bezinning.

Steeds als ik wandel over dit veld van mijmering

vraag ik me af hoe het kan dat elk schijnbaar verschil tussen

volk en ras, tussen vriend en vijand en vijand en vriend

hier oplost en verdwijnt als een ijle zucht van de wind.

En hoe het kan dat in de verstilling van dit septemberpark

altijd alles weer wegvalt en alle pijn en tijden van de wereld

hier samensmelten tot één zinderende gedachte,

samensmelten tot de serene hoop op eeuwige verlossing

van geweld, verlies en kwellende herinnering.

Kan het zijn dat dat is omdat hier de bomen

zich voeden met traandoordrenkte aarde

waardoor hun bladeren het licht van zon zijn gaan filteren

tot het verzachtende licht van mededogen?

Of is het misschien omdat het zware gewicht

van elke pas die hier door nabestaanden wordt gezet

resoneert tot in de toppen van hun kruin

en daar in het hoge bladerdek oneindig een troostend

requiem zingt voor wie afscheid nam en achterbleef?

Hoe dan ook. Als er al ooit een kans op allesomvattende vrede is,

dan zal die wortel schieten en groeien op plekken als deze

waar zoveel te vroeg afgebroken namen al te lang

in oorverdovende stilte scanderen dat vrede en vergeving

hun allergrootste geschenk zou zijn aan wie ze achterlieten.

Een laatste zomerzucht en een dag in september.

De adem van herfst hangt al zwaar in de lucht

Tussen stalen zuilen met meer dan 6000 namen

wijst de aarde door gevallen bladeren

met houten handen hoopvol naar een lucht die haar

zonder grenzen omspant.

Een laatste zomerzucht en dit park in september

De adem van herfst hangt zwaar in de lucht

Vallende bladeren kleuren heldergeel

en fluisteren in hun sterven

de onwrikbare belofte

van een nieuwe tijd van licht.

© Hans van Bergen, 2007