|
Declamatie geschreven en
voorgedragen door Hans van Bergen, schrijver/dichter, ter gelegenheid van de
27e Herdenking op 6 september
2014
Weegt een herinnering zwaarder Naarmate
haar oorsprong Verder terug ligt in de tijd?
Wordt alles
wat je achterlaat Achter de horizon minder pijnlijk om te missen
wanneer je afreist naar het westen In plaats van in te schepen
naar de Oost?
Hijgt de adem van dreigende schimmen uit het
verleden, Die je meedraagt in angstige dromen, Zwaarder in je
nek wanneer ze dichterbij of verderaf Liggen in de tijd?
Is de gekmakende eenzaamheid van verre angst doortrokken nachten
Moeilijker te bevechten in Sarajevo Dan op Lombok, Bali of
Sumatra?
Of klinkt de rauwe ingehouden schreeuw om vrede
Pijnlijker en snijdender in de holtes van je hoofd in de wouden
van Nieuw Guinea dan in de stenen jungles van kapot geschoten
steden In Libanon of Afghanistan?
Op de stil bevochtend
stormen van het gemoed, Op de demomen angst en vrees, Die
binnensluipen tijdens welke vredes- of oorlogsmissie dan ook,
om voorgoed te blijven in hart en hoofd, Daarop heeft niemand het
alleenrecht en heeft de tijd geen enkele grip.
Er is geen
verschil tussen de mate van, vernedering of pijn die uitgaat
van de stemmen in de straat Als die je naroepen vol venijn en
onbegrip Over jouw eervolle aandeel in een democratisch
bepaalde missie Of je nu hoort bij de oude veteranen of van de
jongere garde bent. Pijn die je voelt door beschimping, hoon en
afwijzing Is niet aan leeftijd gebonden. Die snijdt élke
veteraan diep in zijn ziel.
Als de factor tijd wordt
gewist Als leeftijd niet meer telt Is het verschil tussen
De oude en de jonge veteraan Ineens niet meer zo groot. Dan
liggen in de kern Indonesië, Nieuw Guineaa Korea, Bosnie,
Libanon en Afganistan Ineens op één lijn naast elkaar.
Als
de factor tijd wordt opgeheven Dan voeren oud en jong schouder
aan schouder naast elkaar, Elke dag en elke nacht precies
dezelfde strijd Tegen de schimmen die je meenam naar huis
Tegen de schimmen van sobats die achterbleven Van al die maten
die het niet hebben gered Maar die nog elke nacht verschijnen
aan de rand van je bed.
Als de factor tijd wordt opgeheven
Dan streden en strijden oud en jong dezelfde strijd Tegen
onrecht, onderdrukking en overheersing Enkel om een
lichtend teken van hoop achter te laten op gewonde plaatsen
waar de vrede wankelt Om rust te brengen in de stormnachten
van oorlogstijd. Als de factor tijd wordt vergeten Zijn de
oude en jonge veteraan Voor altijd Wapenbroeders van elkaar.
De vredesboodschap die dit park Uitschreeuwt naar de
toekomst, De verhalen van de strijd voor vrede, Van onmisbare
missies voor vrijheid en hoop Wordt hier eensluidend gedragen
Door twee monumenten Een voor de oude en een voor de jonge
veteraan Twee monumenten met een en dezelfde dezelfde stem
Die zèlf tijdloos, hier schouder aan schouder moeten blijven
staan Onder het appèl van déze Én van elke nieuwe Onzekere
tijd.
© Hans van Bergen,
Roermond 2014
|
|