Collega’s, veteranen, venodigden.

Weer zijn wij verzameld hier in Roermond bij het Indie-monument.
Weer bijeen rond onze doden onze gewonden en onze eigen wonden.

Ik woon als veteranenaalmoezenier vele herdenkingen bij, steeds weer worstelend met de vraag en ook tijdens het aanhoren van vaak moeilijke levensverhalen: Waar is God? Waar is het Goede?

Zit Hij ook in dit verhaal, in dit herdenken, in dit samenzijn? Kunnen u en ik sporen van God in onze verhalen vinden?

Vorig jaar heb ik op deze plek langdurig daarbij stilgestaan en bleef ik in de vraag steken : Waar is God in de gruwelen van de oorlog?

Maar weer een jaar ontmoetend, kijkend, lezend, contact hebbend met veteranen, hoor je ook een ander soort grenservaring, waarin het bijna absoluut goede naar voren komt. Naast en gelijktijdig met het kwade, wat je ook in uw verhalen tegenkomt.

Je moet het alleen willen zien en horen; het dùrven ervaren.
U leefde als het ware soms emotioneel gezien in een hoge drukpan. Het kwade kwam er extreem groot uit, maar ook het goede.

Het goede heb ik zelf mogen ontmoeten tijdens mijn eigen uitzending in Bosnie; uit vaak onverwachte hoek zorg ervaren.
Zorg, kameraadschap als ultiem verzet tegen ontmenselijking, zinloosheid en wanhoop.

Zorgzame collega’s, u heeft ze zeker ontmoet.
Als van het sawadijkje gleed en u er doorzat en uw collega maakte uw wapen voor u schoon.

Of u wanhoopte en iemand zei: “Ach , joh, ze wacht wel.” of samen de gesneuvelden afleggen met zorg en aandacht. Als u gewond was de zorg van artsen en verpleegsters, bezoekjes en aandacht van kameraden.
Even dat warme gevoel naast de heimwee tijdens de kerstviering in den vreemde. Na maanden op patrouille te zijn geweest samen een biertje drinken in de stad.
Of meemaken dat iemand zijn leven voor je waagt, impulsief en spontaan, en je uit de vuurlinie haalt.

Of hier en nu, als wij eens tobben met onze oorlogsverhalen de zorg van de vrouw en kinderen en soms de zorg van een toevallige passant.
De zorg van defensie, al kan het altijd beter.
De zorg, die wij vandaag besteden aan onze doden . Wij staan hier toch maar met duizenden om hen te herdenken en naam te geven. We doen het voor hen!!

Het Mysterie van zorg, van het goede, net zo onverklaarbaar als het mysterie van het kwade.

Het Mysterie van zorg het mooist te kennen in een ervaring van Floris Bakels, tijdens zijn gevangenschap in de tweede wereldoorlog in Natzweiler; een Nacht und Nebelgevangene.

In zijn boek hierover beschrijft hij hoe hij er totaal doorheen zat, lag op een brits en wachtte op de dood. Toen kwam er een medegevangene bij hem zitten en die streelde zwijgend een kwartier lang zijn hoofd. ULTIEME ZORG.

Heer onze God, nabije God, verre God,

Doe u kennen in de zorg, die ons gegeven wordt,in de liefde, die ons betoond wordt. Maak ons vrij van getob en nachtmerries.

Toon ons Uw vriendschap.
Laat onze ervaringen van zorg en vriendschap in onze batterij, ons peloton, op ons schip, ons squadron, op deze dag voor de doden oplichten en ons sterken.
Doe U , oh God, daarin kennen.

Geleid ons in de laatste jaren van ons leven naar het eeuwig leven.

Moge de zegen van de Heer op ons rusten en op het eeuwig geluk van onze doden.

In de naam van de Vader, de Zoon en de Heilige Geest

Amen.